Pelgrimsinsigne

In de Middeleeuwen konden pelgrimsinsignes alleen gekocht worden bij de kerk van het pelgrimsoord. De pelgrims droegen deze insignes op hun kleding op de terugweg naar huis. Ze vertellen het verhaal van naamloze dragers, die door vrees of spijt gekweld, op bedevaart gingen. In de haven van Arnemuiden is enkele jaren geleden een schat aan Middeleeuwse tinnen draagspelden gevonden, waaronder veel met afbeeldingen van Thomas Becket. Of die speldjes gedragen zijn door Engelse handelaars, die vanuit Canterbury naar Arnemuiden waren gekomen, of door Zeeuwse vissers die naar Canterbury op pelgrimstocht waren geweest, blijft gissen. Maar dat er pelgrimsreizen waren tussen Arnemuiden en Canterbury lijkt wel duidelijk. Het lijkt erop, dat de pelgrim het insigne bij thuiskomst in het water gooide. Veel insignes zijn ook in grachten en sloten gevonden. Wat de achtergrond van deze gewoonte was, weten we niet. De pelgrimsinsignes hebben verfijnde details. We weten dat sommige gemaakt zijn met een mal. Van die mallen zijn voorbeelden gevonden. Het maken en verkopen van insignes was goedlopende handel. Bewoners van de Lage Landen gingen voor de Reformatie massaal op bedevaart. Naar Amersfoort, Boxtel, Maastricht, Breda, Utrecht, Noorbeek, Markelo, Brielle of welke plaats ook waar een heilige aan verbonden was met een nuttig en bruikbaar talent. Naast de bedevaarten die akelige ziektes, onvruchtbaarheid en ander onheil moesten afweren, waren er ook strafbedevaarten, opgelegd door geestelijken bij een biecht. Anders dan tegenwoordig telde in de Middeleeuwen niet zozeer de lengte van de pelgrimstocht of de zwaarte ervan. Het doel was vooral het bereiken van die locatie waar een heilige kracht van uitging. Een heilige kracht, die kon genezen of vergeven.